nie musi być fajnie, zdjecie thought-catalog-fnztlIb52gU-unsplash, CC_0
odprawa

Nie zawsze będzie fajnie (Łk 10, 1-12; 17-20)

Dzisiaj weźmiemy na tapet jakiegoś statystycznego Piotra (według Wikipedii – najpopularniejsze imię w Polsce). Piotr pracuje na etacie. Dostał od pracodawcy listę celów i z ich realizacji jest rozliczany. Piotr ma też w pracy znajomych i stara się utrzymywać z nimi dobre relacje. Ale pewnego dnia nasz statystyczny Piotr postanawia zmienić pracę i zaczyna się zastanawiać, jak to będzie w nowym miejscu. Jakie będą jego nowe zadania? Co, jeśli im sprosta? Czy dogada się z nowymi współpracownikami? A może atmosfera w pracy będzie taka, że za parę tygodni znowu zacznie wysyłać CV? Dzisiejsza Ewangelia odpowiada na pytanie, czy Piotr może być szczęśliwy w tej niepewności. Albo jeśli nawet jego najczerniejsze scenariusze się spełnią.


Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: ”Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: „Pokój temu domowi”. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają; bo zasługuje robotnik na swą zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co Wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: „Przybliżyło się do was królestwo Boże”. Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: „Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże”. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu”. Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: ”Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają”. Wtedy rzekł do nich: ”Widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie”.

Uczniowie Jezusa musieli być bardzo podekscytowani, gdy podejmowali swoją pierwszą misje. Wiedzieli, że to właśnie ich 72 Nauczyciel wybrał z wielkich tłumów, które za Nim chodziły, żeby zrobić „drugą linię” (po apostołach) pracującą na rzecz odnowy królestwa Izraela. Może więc trochę dziwić, że w swojej mowie motywacyjnej Jezus zostawił im też słowa, których dzisiaj raczej żaden lider by nie użył:

Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: „Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże”. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu.

A Jezus po prostu nie ściemniał i przekazał swoim uczniom (czyli także nam), że w życiu nie zawsze jest fajnie i spotykamy nie tylko miłych ludzi. Nie każdy będzie skakał z radości przez to, że będziemy chcieli z nim porozmawiać. Czasem spotkamy osoby, które po prostu nas nie chcą i nie wszystkie relacje będą się układały tak, jak chcemy. Pomimo najlepszych chęci głoszenia Kerygmatu, niektórzy po prostu oleją naszą akcję ewangelizacyjną. Pomimo świetnego przygotowania i spełniania wymogów z oferty, czasem po prostu coś nie zatrybi w Twojej rozmowie z rekruterem i nie dostaniesz wymarzonej pracy. Chociaż chodzisz na siłownię i masz świetny charakter, czasem po prostu będziesz ciągle dostawał kosza od tej jednej dziewczyny, na której Ci zależy. Chociaż starasz się być fajny, nie zawsze dostaniesz się do grupy kolesiów. I tak dalej. Skoro takie nastawienie spotykało posłanych przez Jezusa, będzie spotykało też każdego z nas.

Jezus ma na takie sytuacje bardzo prostą radę: strzepujesz proch i idziesz dalej. Zostawiasz taką relację Jemu – co najwyżej pomódl się za tych ludzi, żeby jednak Sodoma nie miała kiedyś lżej, niż oni.

Zanim przejdę dalej, jeden ważny przypis: to nie znaczy, że możesz się nie starać. Przed strzepnięciem prochu, uczniowie musieli dojść do danego miasta, wejść na jego rynek, poszukać domu, życzyć pokoju, głosić ludziom Dobre Wiadomości i zachęcać, żeby przyszli po uzdrowienie i odpuszczenie grzechów. Zanim pozostawili dane miasto Jezusowi, musieli podjąć wysiłek, zbliżyć się do jego mieszkańców i postarać się dać im coś dobrego. To nie polegało na podejściu do bramy, zapytaniu „Chcecie Ewangelię?” i odejściu, jeśli strażnik od niechcenia rzucił „Nie”.

Gdy uczniowie wrócili z wynikami – wygląda na to, że całkiem dobrymi – Jezu powiedział im kolejną ważną rzecz: że nie to jest źródłem radości w życiu. To, że masz 3420 znajomych na Facebooku, pięciu prawdziwych przyjaciół, szesnaścioro dzieci, dwadzieścia sprzedanych przez telefon odkurzaczy, dwa wpisy opublikowane w tygodniu na blogu czy jakkolwiek inaczej pojmowany „wynik” nie ma znaczenia. Podobnie jak dowolne niepowodzenie. Możesz być szczęśliwy po prostu dlatego, że Bóg jest Twoim Tatą. To wystarczy. Reszta, jak pisał Kohelet, to marność i gonienie za wiatrem.

Jednym z moich blogowych celów jest budowa grona stałych czytelników. Wiem, że to nie ma znaczenia, ale jeśli chcesz do tej grupy dołączyć – zostaw poniżej swój e-mail i zapisz się na newsletter. Albo dołącz do grupy Każdy dzień jest operacją specjalną na Facebooku.

Zapisując się na newsletter wyrażasz zgodę na przetwarzanie Twoich danych osobowych zgodnie z polityką prywatności w celu otrzymywania powiadomień o nowych wpisach i wydarzeniach związanych z blogiem. Nie będę Cię spamował. Będziesz mógł w każdej chwili zrezygnować z subskrypcji.

PS. Zachęcam też do przypomnienia sobie wpisu o skorpionach, wężach i piorunach.